ការលះបង់ដ៏តូច
ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងរង់ចាំការមកដល់ នៃពិធីបុណ្យព្រះគ្រីស្ទមានព្រះជន្មឡើងវិញ ខ្ញុំក៏បានចាប់ផ្តើមគិត អំពីការលះបង់ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ដើម្បីឲ្យខ្ញុំអាចជានឹងព្រះ។ ខ្ញុំបានធ្វើការលះបង់ដ៏តូចដោយផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីធ្វើឲ្យខ្លួនឯងផ្តោតទៅលើការគ្រប់យ៉ាង ដែលទ្រង់បានលះបង់សម្រាប់ខ្ញុំ។ ការលះបង់ដ៏តូចនោះ គឺជាការតមរបស់អ្វីដែលខ្ញុំចូលចិត្តជាធម្មតា ដែលមានដូចជា អាហារ ឬភេសជ្ជៈ ឬក៏ការគិតអំពីពេលអតីតកាលណាមួយ ហើយការតមនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកចាំ អំពីទំហំនៃការលះបង់ ដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ ខ្លាំងជាងអម្បាលម្មានទៅទៀត។
ដោយសារខ្ញុំចង់មានជោគជ័យ នោះខ្ញុំច្រើនតែលះបង់ការអ្វីដែលមិនមែនជាការល្បួងធំៗ ដែលខ្ញុំបានជួប។ តែខ្ញុំនៅតែបរាជ័យដដែល។ ពេលដែលខ្ញុំដឹងថា ខ្លួនឯងមិនអាចមានភាពគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងការដ៏តូចយ៉ាងនេះ នោះខ្ញុំក៏បាននឹកចាំ អំពីមូលហេតុដែលពិធីបុណ្យព្រះយេស៊ូវមានព្រះជន្មឡើងវិញ មានសារៈសំខាន់យ៉ាងនេះ។ បើសិនជាយើងអាចមានភាពល្អឥតខ្ចោះ នោះព្រះយេស៊ូវក៏មិនចំាបាច់ត្រូវយាងមកសុគតជួសយើងឡើយ។
បុរសអ្នកមានម្នាក់ ដែលព្រះយេស៊ូវបានជួបនៅតាមផ្លូវស្រុកយូដា ជាអ្នកដែលព្យាយាមរកឲ្យបានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច ដោយខំធ្វើឲ្យខ្លួនឯងក្លាយជាមនុស្សល្អ។ តែព្រះយេស៊ូវទ្រង់ជ្រាបថា គាត់មិនអាចធ្វើការល្អបានគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីឲ្យបានសេចក្តីសង្រ្គោះឡើយ “ការនោះមនុស្សលោកធ្វើពុំកើតទេ តែព្រះទ្រង់ធ្វើកើត ដ្បិតព្រះទ្រង់អាចនឹងធ្វើកើតទាំងអស់បាន”(ម៉ាកុស ១០:២៧)។
ទោះបីជាការលះបង់មិនអាចធ្វើឲ្យយើង ក្លាយជាមនុស្សល្អក៏ដោយ ក៏ការលះបង់នោះបានរំឭកយើងថា ក្រៅពីព្រះ គឺគ្មាននរណាម្នាក់ល្អឡើយ(ខ.១៨)។ ហើយយើងក៏ចាំបាច់ត្រូវចងចាំផងដែរថា សេចក្តីសង្រ្គោះអាចកើតមាន ដោយសារតែការលះបង់របស់ព្រះដែលល្អ ហើយគ្រប់លក្ខណ៍។–Julie Ackerman Link
អំណោយទានសម្រាប់បម្រើ
ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានកត់សំគាល់ឃើញថា ពេលខ្ញុំកំពុងបើកបររថយន្ត ដែលប្រើចង្គឹះលេខអូតូ ខ្ញុំប្រើតែជើងស្តាំប៉ុណ្ណោះសម្រាប់ការជាប់ហ្រ្វាំង និងជាន់ឈ្នាន់ល្បឿន។ ដូចនេះ ជើងឆ្វេងអត់មានធ្វើការអ្វីសោះ។ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង បើសិនជាខ្ញុំសម្រេចចិត្តថា នឹងធ្វើឲ្យជើងឆ្វេងមានប្រយោជន៍នៅក្នុងការបើកបរ ដូចជើងស្តាំងដែរនោះ? តើមានន័យថា ពេលខ្ញុំបើកបរ ខ្ញុំត្រូវប្រើជើងឆ្វេងពាក់កណ្តាលពេល ហើយជើងស្តាំពាក់កណ្តាលពេលឬ? បើអ្នកមិនធ្លាប់បានធ្វើអញ្ចឹងទេ នោះសូមកុំសាកល្បង ប្រយ័ត្នមានគ្រោះថ្នាក់! បើសិនជាយើងមិនដែលទាមទាឲ្យអវយវៈនៃរូបកាយយើង មានការងារធ្វើស្មើគ្នាយ៉ាងដូចនេះទេ ចុះហេតុអ្វីបានជាពេលខ្លះ យើងរំពឹងចង់ឲ្យពួកជំនុំម្នាក់ៗធ្វើការងារបម្រើព្រះឲ្យបានស្មើៗគ្នា? នេះជាបញ្ហាដែលពួកជំនុំនៅក្រុងរ៉ូម បានជួបប្រទះ ក្នុងសតវត្សរ៍ទី១។ អ្នកខ្លះមានគំនិតខ្ពស់ លើសជាងគំនិត ដែលគួរគប្បីឲ្យគិត(រ៉ូម ១២:៣) ដោយសារខ្លួនបានធ្វើកិច្ចការ ដែលអ្នកដទៃមិនបានធ្វើក្នុងពួកជំនុំ។ ប៉ុន្តែ សាវ័កប៉ុលបានរំឭកយើងថា “អវយវៈទាំងអស់ មានការងារផ្សេងៗពីគ្នា”(ខ.៤)។ យើងមានអំណោយទានផ្សេងគ្នា តាមដែលព្រះគុណព្រះផ្តល់ឲ្យយើងទេ (ខ.៦)។ ទ្រង់បានប្រទានអំណោយទាននោះ សម្រាប់ឲ្យយើងបម្រើអ្នកដទៃ មិនមែនដើម្បីបម្រើប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឯងទេ (ខ.៦-១៣)។ ការងារបម្រើរបស់យើង ត្រូវតែមានលក្ខណៈឧស្សាហ៍ និងព្យាយាម ដ្បិតយើងកំពុងតែបម្រើព្រះអម្ចាស់ មិនមែនខំផ្គាប់ចិត្តមនុស្សទេ (ខ.១១)។
ដូចនេះ សូមយើងកុំងាកមើលឆ្វេងស្តាំ ដើម្បីរកមើលថា អ្នកនេះ ឬអ្នកនោះកំពុងតែធ្វើ ឬមិនធ្វើការណាមួយនោះឡើយ។ តែចូរយើងក្រឡេចមកមើល របៀបដែលព្រះអាចប្រើយើង សម្រាប់នគររបស់ទ្រង់ នៅថ្ងៃនេះវិញ។ ទ្រង់បានប្រទានអំណោយទានដល់អ្នក…
សូមព្រះចម្រើនអ្នកឡើង!
ក្នុងឆ្នាំ ១៩៦២ លោកចន គ្លែន(John Glenn) គឺជាជនជាតិអាមេរិកទីមួយ ក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្ត ដែលបានធ្វើដំណើរក្នុងអវកាសជុំវិញផែនដី។ ពេលដែលយានអាវកាសរបស់គាត់ហោះឡើងទៅលើ មេបញ្ជាការនៅលើដី ក៏បានថ្លែងថា “លោកចន គ្លែន សូមព្រះចម្រើនដល់លោក”។ ទោះបីជាយើងមិនសូវឮគេនិយាយពាក្យជូនពរ ដូចនេះក៏ដោយ ក្នុងសំបុត្រទីពីរ ដែលសាវ័កយ៉ូហានបានសរសេរផ្ញើពួកជំនុំ គាត់បាននិយាយអំពីការជម្រាបសួរ ដែលជាការជូនពរដូចនេះផងដែរថា “បើអ្នកណាមកឯអ្នករាល់គ្នា តែមិនបង្រៀនចំពោះសេចក្តីនេះ នោះកុំឲ្យទទួលអ្នកនោះ នៅក្នុងផ្ទះឡើយ កុំឲ្យទាំងជំរាបសួរ(ជូនពរ)ដល់អ្នកនោះផង”(២យ៉ូហាន ១:១០)។
គេបានហៅសាវ័កយ៉ូហានថា “សាវ័កនៃសេចក្តីស្រឡាញ់” ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីបានជាគាត់ដាស់តឿនអ្នកជឿព្រះ មិនឲ្យជួនពរដល់អ្នកដទៃ? អ្នកផ្សាយដំណឹងល្អ ដែលធ្វើដំណើរទៅបម្រើព្រះនៅកន្លែងផ្សេងៗ មានការពឹងផ្អែកទៅលើការទទួលស្វាគមន៍របស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ដែលផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅ និងអាហារ។ ដូចនេះ ត្រង់ចំណុចនេះ លោកយ៉ូហានកំពុងតែប្រាប់អ្នកជឿព្រះថា សេចក្តីពិតនៃព្រះគម្ពីរពិតជាសំខាន់ណាស់។ បើសិនជាមានបេសកជនណាចូលមកផ្សាយគោលលទ្ធិ ដែលប្រាសចាកពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់ពួកសាវ័ក នោះអ្នកជឿព្រះមិនត្រូវស្វាគមន៍ពួកគេ ដោយផ្តល់កន្លែងស្នាក់នៅ ឬការឧបត្ថម្ភផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុឡើយ។
សេចក្តីបង្រៀនរបស់គាត់ត្រង់ចំណុចនេះ ក៏សម្រាប់ឲ្យអ្នកជឿព្រះសព្វថ្ងៃ អនុវត្តតាមផងដែរ។ យើងត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា ដោយចិត្តសប្បុរស ព្រោះព្រះទ្រង់មានព្រះទ័យសប្បុរសចំពោះយើង។ ប៉ុន្តែ ពេលដែលគេសុំឲ្យយើងឧបត្ថម្ភជាប្រាក់កាស់ សម្រាប់ការងាររបស់គេ នោះយើងចាំបាច់ត្រូវទូលសូមប្រាជ្ញាពីព្រះ។ ព្រះវិញ្ញាណដែលដឹកនាំយើង ចូលទៅក្នុងសេចក្តីពិត(យ៉ូហាន ១៦:១៣) ទ្រង់នឹងបង្ហាញឲ្យយើងដឹងថា យើងគួរតែស្វាគមន៍អ្នកនោះឬក៏អត់។–Dennis…
ស្រែកអំពាវដល់ព្រះ
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ ខ្ញុំនៅតែមិនទាន់យល់ទាំងស្រុង អំពីការអធិស្ឋាន។ ការអធិស្ឋានគឺជាការអាថ៌កំបាំងសម្រាប់ខ្ញុំ។ តែការមួយដែលខ្ញុំដឹងនោះគឺ ពេលដែលយើងកំពុងទាល់ច្រកអស់ផ្លូវ នោះការអធិស្ឋានក៏បានឮចេញពីបបូរមាត់យើង យ៉ាងងាយ ហើយក៏ចេញពីជម្រៅចិត្តដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតទៀតផង។ ពេលដែលយើងមានការភ័យខ្លាចខ្លាំង ពេលដែលយើងអស់សមត្ថភាពហើយនៅពេលដែលយើង ត្រូវបានបង្ខំឲ្យចេញពីកន្លែងស្រណុកស្រួល ពេលដែលសុខុមាលភាពយើងកំពុងតែមានបញ្ហា និងគ្រោះថ្នាក់ នោះយើងក៏រើសយកការអធិស្ឋានជាជម្រើសចុងក្រោយ ដោយមិនដឹងខ្លួន។ តាមធម្មតា នៅពេលនោះ យើងច្រើនតែស្រែកឡើងថា “ព្រះអង្គអើយ សូមជួយកូនផង!”
លោកយូជីន ភីធ័រសាន់(Eugene Peterson) ដែលជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញ បានមានប្រសាសន៍ថា “ភាសានៃសេចក្តីអធិស្ឋាន ត្រូវបានគេបង្កើត ក្នុងពេលដែលមានបញ្ហាដ៏លំបាក។ ពេលដែលយើងមិនអាចជួយខ្លួនឯងបាន ហើយស្រែករកជំនួយ ពេលដែលយើងមិនចង់នៅកន្លែង ដែលយើងកំពុងនៅ ហើយចង់ចាកចេញ ពេលដែលយើងមិនចូលចិត្តលក្ខណៈសម្បត្តិដែលចង់កែប្រែ នោះយើងប្រើភាសាជាមូលដ្ឋានរបស់យើង ហើយភាសានេះក៏ក្លាយជាឫសនៃសេចក្តីអធិស្ឋានរបស់យើង”។
ការអធិស្ឋានចាប់ផ្តើម ក្នុងពេលមានបញ្ហា ហើយការអធិស្ឋាននៅតែមានជាបន្តទៀត ព្រោះយើងតែងតែមានបញ្ហាជានិច្ច ទោះតូចឬធំក្តី។ ការអធិស្ឋានមិនតម្រូវឲ្យយើងមានការរៀបចំខ្លួនជាពិសេស មិនតម្រូវឲ្យយើងប្រើពាក្យបច្ចេកទេសអ្វីឡើយ ហើយក៏មិនតម្រូវថា យើងត្រូវតែឈរ ឬអង្គុយឡើយ។ ការអធិស្ឋានចេញពីខាងក្នុងចិត្តរបស់យើងមក ដោយជៀសមិនរួច ហើយមិនយូរមិនឆាប់ ការអធិស្ឋានក៏បានក្លាយជាទម្លាប់នៃការឆ្លើយតបរបស់យើង ចំពោះរឿងទាំងអស់ ទោះរឿងអាក្រក់ឬល្អ ដែលយើងបានជួបក្នុងជីវិតយើង (ភីលីព ៤:៦)។ យើងពិតជាមានអភ័យឯកសិទ្ធដ៏ពិសេសណាស់ ដែលយើងអាចផ្ទេរបន្ទុកគ្រប់យ៉ាងដល់ព្រះ ដោយការអធិស្ឋាន!–David Roper
តើល្អលេខពីរឬ?
នាងលេអាប្រាកដជាគេងមិនលក់ មួយយប់ទល់ភ្លឺ ដោយសារនាងរង់ចាំមើលលោកយ៉ាកុប ដែលជាស្វាមី ភ្ញាក់ពីដំណេក។ នាងដឹងថា នាងមិនមែនជាមនុស្សដែលលោកយ៉ាកុបចង់ឃើញ ពេលដែលគាត់ភ្ញាក់ឡើងទេ ព្រោះអ្នកដែលគាត់ស្រឡាញ់ គឺនាងរ៉ាជែល។ លោកយ៉ាកុបត្រូវលោកឡាបាន់ ដែលជាឪពុកក្មេកបោកប្រាស់ ហើយពេលដែលគាត់ដឹងថា ឪពុកក្មេកគាត់ “បានដាក់នុយបញ្ឆោត ហើយលួចដូរកូនក្រមុំ” លោកយ៉ាកុបក៏ប្រញាប់រកផ្លូវដោះស្រាយជាមួយនឹងគាត់ ដើម្បីយកស្រ្តីដែលគាត់បានសន្យាថា នឹងលើកឲ្យគាត់នោះ ឲ្យបានដូចចិត្ត(លោកុប្បត្តិ ២៩:២៥-២៧)។
តើអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនជាមនុស្សមិនសំខាន់ ឬជាមនុស្សល្អលេខពីរឬទេ? នេះហើយជាអារម្មណ៍ដែលនាងលេអាមាន នៅពេលនោះ។ យើងអាចដឹងថា នាងមានអារម្មណ៍ពិបាកយ៉ាងនេះ ដោយធ្វើការស្វែងយល់ អំពីការដែលនាងបានដាក់ឈ្មោះ ឲ្យកូនច្បងទាំងបីរនាក់របស់នាង(ខ.៣១-៣៥) ដែលមានដូចជា រូបេន ដែលមានន័យថា “សូមមើលកូនប្រុសនេះ” ហើយ ស៊ីម្មាន មានន័យថា “បានឮ” រីឯឈ្មោះលេវី វិញគឺមានន័យថា “នៅជាប់”។ អត្ថន័យរបស់ឈ្មោះកូនប្រុសទាំងបីរនាក់នេះ សុទ្ធតែបង្ហាញថា នាងកំពុងតែខ្វះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកយ៉ាកុប។ ពេលដែលកូនប្រុសនីមួយៗចាប់កំណើតមក នាងបានសង្ឃឹមនឹងបានទទួលការពេញចិត្ត និងសេចក្តីស្រឡាញ់ពីលោកយ៉ាកុប។ ប៉ុន្តែ អាកប្បកិរិយ៉ារបស់នាងលេអាក៏បានផ្លាស់ប្តូរ បន្តិចម្តងៗ ហើយនាងក៏បានដាក់ឈ្មោះកូនទីបួនរបស់នាងថា “យូដា” ដែលមានន័យថា “សរសើរដំកើង”(ខ.៣៥)។ ដូចនេះ ទោះបីជានាងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនមិនបានទទួលសេចក្តីស្រឡាញ់ពីប្តីរបស់នាងក៏ដោយ ក៏នាងនៅតែដឹងផងដែរថា ព្រះទ្រង់ស្រឡាញ់នាងយ៉ាងខ្លាំង។
យើងមិនអាចធ្វើអ្វី ដើម្បីឲ្យព្រះស្រឡាញ់យើងបានឡើយ ព្រោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ មិនអាស្រ័យទៅលើការអ្វីដែលយើងធ្វើឡើយ។…
អំណាចនៃការបង្ហាញឲ្យឃើញ
អស់រយៈពេល២ទសវត្សរ៍ហើយ ដែលលោកម៉ៃឃ៍ ហ៊ែនស៍(Mike Hands) ដែលជាអ្នកបរិស្ថាន បានធ្វើកិច្ចការ ដើម្បីជួយកសិករនៅតំបន់អាមេរិកកណ្តាល ឲ្យប្រើវិធីសាស្រ្តដែលមានប្រសិទ្ធភាពជាងមុន នៅក្នុងការដាំដុះ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេមានការពិបាក នៅក្នុងការបោះបង់ចោលប្រពៃណីនៃការធ្វើកសិកម្ម ដែលពួកគេបានអនុវត្តតាម តាំងពីយូរមកហើយ ដោយ “ការកាប់ឆ្កាព្រៃ ហើយដុត” ដើម្បីដាំដំណាំ ទោះបីជាពួកគេបានដឹងហើយថា ប្រពៃណីនេះបានធ្វើឲ្យខូចដី ហើយបំពុលបរិយ៉ាកាសទៀតក៏ដោយ។ ដូចនេះ លោកម៉ៃឃ៍ មិនគ្រាន់តែបាននិយាយប្រាប់ពួកគេឡើយ តែថែមទាំងបានបង្ហាញឲ្យពួកគេឃើញវិធីសាស្រ្តធ្វើចំការ ដែលប្រសើរជាងនេះ។ ក្នុងខ្សែវីដេអូឯកសារ ដែលមានចំណងជើងថា ផ្សែងហុយទ្រលោម គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “អ្នកត្រូវធ្វើការបង្ហាញ ឲ្យគេឃើញ បើគ្រាន់តែនិយាយប្រាប់គេ នោះមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ អ្នកអាចរៀបរាប់ប្រាប់ពួកគេ តែយើងត្រូវតែធ្វើឲ្យពួកគេមើល”។
យ៉ាងណាមិញ សាវ័កប៉ុលក៏បានប្រើវិធីសាស្រ្តស្រដៀងគ្នា ដើម្បីផ្សាយដំណឹងល្អ អំពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ គាត់បានសរសេរសំបុត្រផ្ញើទៅពួកជំនុំ នៅក្រុងកូរិនថូសថា “ឯពាក្យសំដី និងវោហាអធិប្បាយរបស់ខ្ញុំ ក៏មិនមែនដោយពាក្យឧត្តុង្គឧត្តម ដែលពូកែបញ្ចុះបញ្ចូលនោះដែរ គឺដោយការសំដែងចេញជាព្រះវិញ្ញាណ និងព្រះចេស្តាវិញទេតើ ដើម្បីកុំឲ្យសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាបានតាំងនៅ ដោយប្រាជ្ញារបស់មនុស្សឡើយ គឺដោយព្រះចេស្តានៃព្រះវិញ”(១កូរិនថូស ២:៤-៥)។ នៅក្នុងសំបុត្រនេះដដែល សាវ័កប៉ុលក៏បានប្រាប់ពួកគេទៀតថា “ដ្បិតនគរព្រះមិនសំរេចនឹងពាក្យសំដីប៉ុណ្ណោះទេ គឺស្រេចនឹងឥទ្ធិឫទ្ធិវិញ”(៤:២០)។
ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ចូរយើងទូលសូមឲ្យព្រះជួយយើង ឲ្យមានទីបន្ទាល់ល្អ ដែលគួបផ្សំជាមួយនឹងពាក្យសម្តីដែលយើងថ្លែងប្រាប់គេអំពីទ្រង់។…
ជីវិតដែលល្អបំផុត
កាលពីពីរបីសប្តាហ៍មុន ខ្ញុំបានធ្វើដំណើរទៅរដ្ឋផ្លូរីដា ដើម្បីធ្វើជំនួញ។ ពេលខ្ញុំជិះយន្តហោះត្រឡប់មកវិញ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល ពេលដែលបានឃើញមានកៅអីទំនេរជាច្រើននៅក្បែរកៅអីរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អណាស់ ដោយសារខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវអង្គុយនៅកន្លែងចង្អៀតទេ។ ជាងនេះទៅទៀត នៅជាប់កៅអីរបស់ខ្ញុំ មានកៅអីមួយដែលទទេគ្មានមនុស្សអង្គុយទៀត! ដូចនេះ ខ្ញុំអាចគេងមួយស្របក់យ៉ាងស្រួល។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំក៏បាននឹកចាំអ្នកដែលអង្គុយនៅកន្លែងជិតខាង ដែលមិនមានកៅអីអង្គុយស្រួលដូចខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏បានអញ្ជើញមនុស្សបីបួននាក់ទៀត ដែលខ្ញុំស្គាល់ ឲ្យមកអង្គុយនៅកន្លែងដែលល្អ ជាងកន្លែងដែលពួកគេកំពុងអង្គុយ តែពួកគេសុទ្ធតែចង់បន្តអង្គុយនៅកន្លែងរបស់ខ្លួនទៀត ដោយសារមូលហេតុផ្សេងៗ។ ពួកគេប្រហែលជាមិនចង់ពិបាកប្តូរកន្លែងអង្គុយ ឬមានអារម្មណ៍ថា កន្លែងដែលពួកគេអង្គុយ មិនមានបញ្ហាអ្វីទេ។
សម្រាប់យើងដែលជាអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ យើងមានការអញ្ជើញដែលសំខាន់ជាងនេះទៀត ដែលយើងចង់ឲ្យអ្នកដទៃទទួល ព្រោះយើងបានទទួលជីវិតថ្មី ក្នុងសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូវ ហើយយើងក៏ចង់ឲ្យអ្នកដទៃមានជីវិតថ្មីផងដែរ។ មានអ្នកខ្លះចង់ទទួលការអញ្ជើញនោះ តែអ្នកខ្លះទៀតមិនចង់ទទួលទេ។ ក្នុងបទគម្ពីរយ៉ូហាន ១:៤០ យើងឃើញថា លោកអនឌ្រេបានចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះយេស៊ូវ។ ការទីមួយ ដែលលោកអនឌ្រេបានធើ្វ គឺទៅរកបងប្អូនគាត់ គឺលោកស៊ីម៉ូន ដើម្បីអញ្ជើញគាត់ ឲ្យទៅជួបព្រះយេស៊ូវ ដែលជាព្រះមែស៊ីផងដែរ (ខ.៤១)។ ព្រះយេស៊ូវបានប្រទានឲ្យពួកគេ មានការរស់នៅបែបថ្មី ដោយមានការស្គាល់ទ្រង់ ហើយអរសប្បាយនឹងព្រះបន្ទូលសន្យាដែលនឹងប្រទានការអត់ទោសបាប (រ៉ូម ៣:២៤) ព្រះវត្តមានគង់នៅជាមួយជារៀងរហូត(ហេព្រើ ១៣:៥) សេចក្តីសង្ឃឹម (រ៉ូម ១៥:១៣) សន្តិភាព (យ៉ូហាន ១៤:២៧)…
ចំនួនថ្ងៃដែលបានរាប់
បន្ទាប់ពីហេតុការណ៍ នៃខ្យល់កួចយក្សថូនេដូ ដ៏បង្ហិនបង្ហោចបានបញ្ចប់ មានបុរសម្នាក់បានឈរនៅក្រៅផ្ទះរបស់គាត់ ដែលបានទទួលរងការបំផ្លាញ។ នៅក្នុងផ្ទះនោះ មានរបស់របរជាច្រើនបានរាយប៉ាយ ដែលមានដូចជាគ្រឿងអល្ល័ង្ការបស់ភរិយាគាត់ និងវត្ថុមានតម្លៃដែលគាត់បានប្រមូលទុក។ ប៉ុន្តែ បុរសម្នាក់នេះ មិនមានបំណងចង់ចូលស្វែងរករបស់ទាំងនោះ នៅក្នុងផ្ទះ ដែលហៀបតែនឹងរលំនោះឡើយ។ គាត់មានប្រសាសន៍ថា “ខ្ញុំមិនសមនឹងប្រថុយជីវិត ដើម្បីរបស់ទាំងអស់នោះឡើយ”។
ពេលដែលជីវិតយើងមានវិបត្តិ យើងច្រើនតែផ្តោតទៅលើការអ្វីដែលពិតជាសំខាន់ ចំពោះយើង។ ក្នុងបទគម្ពីរទំនុកដំកើងជំពូក៩០ ដែលជា “សេចក្តីអធិស្ឋានរបស់លោកម៉ូសេ” ក្នុងនាមជាមនុស្សសំណប់របស់ព្រះ លោកម៉ូសេបានពិចារណាអំពីជីវិត ដោយរាប់ចាប់តាំងពីដើមដំបូង ដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតមនុស្ស។ គាត់បានដឹងថា ជីវិតគាត់ខ្លីណាស់ (ខ.៤-៦) ហើយសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះក៏បរិសុទ្ធផង (ខ.៧-១១) នោះគាត់បានអធិស្ឋានទូលអង្វរ សូមឲ្យព្រះប្រទាននូវការយល់ដឹងដល់គាត់ បានជាគាត់ទូលទ្រង់ថា “ដូច្នេះ សូមបង្រៀនឲ្យយើងខ្ញុំចេះកំណត់រាប់ថ្ងៃអាយុ នៃយើងខ្ញុំ ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំមានចិត្តខ្មីឃ្មាត ឲ្យបានសតិបញ្ញា”(ខ.១២)។
ក្នុងទំនុកដដែលនេះ លោកម៉ូសេបានទូលអង្វរ សូមសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ យ៉ាងដូចនេះថា “ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ សូមវិលមកវិញ តើដល់កាលណាទៅ សូមសំរាលព្រះហឫទ័យ ចំពោះពួកអ្នកបំរើទ្រង់ផង ឱសូមចំអែតយើងខ្ញុំ ដោយសេចក្តីសប្បុរសនៃទ្រង់ នៅពេលព្រឹក ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំបានរីករាយឡើង ហើយមានសេចក្តីអំណររហូតដល់អស់១ជីវិត”(ខ.១៣-១៤) នៅចុងបញ្ចប់ គាត់ក៏បានអធិស្ឋានអំពីពេលអនាគតថា “សូមឲ្យព្រះគុណនៃព្រះយេហូវ៉ា ជាព្រះនៃយើងខ្ញុំ បានសណ្ឋិតលើយើងខ្ញុំ ហើយតាំងការនៃដៃយើងខ្ញុំ…
ភ្លើងរបស់សាសន៍ក្រិក
ភ្លើងរបស់សាសន៍ក្រិក គឺជាសារធាតុរាវ ដែលផ្សំពីជាតិគីមី ដែលត្រូវបានគេប្រើ ក្នុងសង្រ្គាមសម័យបុរាណ ដោយចក្រភពប៊ីហ្សនទីន ប្រឆាំងនឹងខ្មាំងសត្រូវរបស់ខ្លួន។ ផ្អែកទៅលើប្រភពឯកសារតាមអ៊ីនធើណិត បានឲ្យដឹងថា គេបានផលិតវា ក្នុងរវាងឆ្នាំ៦៧២ នៃគ្រីស្ទសករាជ ហើយត្រូវបានគេប្រើ យ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព ក្នុងការបំផ្លាញសត្រូវឲ្យទទួលរងវិនាសកម្ម ជាពិសេស នៅក្នុងសង្រ្គាមនៅលើផ្ទៃសមុទ្រ ព្រោះវាអាចឆេះនៅលើទឹកបាន។ ដូចនេះ តើភ្លើង សាសន៍ក្រិកគឺជាអ្វី? រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ គ្រឿងផ្សំរបស់វានៅតែជាអាថ៌កំបាំងដដែល។ វាជាអាវុធយុទ្ធភណ្ឌដ៏មានតម្លៃណាស់ បានជាគេរក្សាការសម្ងាត់ដាច់ខាត មិនឲ្យអ្នកដទៃដឹងអំពីរូបមន្តរបស់វា ហើយត្រូវបានកប់ទុកក្នុងទំព័រប្រវត្តិសាស្រ្ត។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកស្រាវជ្រាវ នៅតែបន្តព្យាយាមបង្កើតរូបមន្តនៃអាវុធសម័យបុរាណនោះ សាជាថ្មី តែនៅតែមិនបានសម្រេច។
ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងសង្រ្គាមខាងវិញ្ញាណរបស់គ្រីស្ទបរិស័ទ ប្រភពនៃសេចក្តីហិនវិនាស ក្នុងចំណោមអ្នកជឿព្រះគ្រីស្ទ មិនមែនជាការសម្ងាត់ ដែលគេមិនអាចដឹងនោះទេ។ សាវ័កយ៉ាកុបបានប្រាប់យើងថា ជាញឹកញាប់ ប្រភពនៃភាពហិនវិនាស ក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់យើង គឺជាភ្លើងមួយប្រភេទទៀត។ គាត់បានមានប្រសាសន៍ថា “អណ្តាតក៏ជាភ្លើងដែរ គឺជាលោកីយ៍ដ៏ពេញដោយសេចក្តីទុច្ចរិត ជាគ្រឿងរាប់បញ្ចូលជា១នឹងអវយវៈឯទៀតរបស់យើង ជារបស់ដែលធ្វើឲ្យរូបកាយទាំងមូលស្មោកគ្រោក”(យ៉ាកុប ៣:៦)។ ពាក្យពេចន៍ដ៏មានអំណាចទាំងនេះ បានរំឭកយើងឲ្យនឹកចាំថា ពាក្យសម្តីដែលយើងនិយាយដោយឥតបើគិត អាចមានគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណា ចំពោះអ្នកដែលនៅជុំវិញខ្លួនយើង។
សូមយើងកុំប្រើពាក្យសម្តី ដែលសាហាវដូច “ភ្លើងនៃសាសន៍ក្រិក” ដែលអាចបំផ្លាញទំនាក់ទំនង គ្រួសារ និងពួកជំនុំឡើយ…
ការអ្វីដែលសំខាន់ចំពោះយើងខ្ញុំ
នៅក្នុងអង្គការនំម៉ាណាប្រចាំថ្ងៃ យើងខ្ញុំទុកចិត្តព្រះ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់ ហើយពឹងផ្អែកលើប្រាជ្ញា និងកម្លាំងរបស់ទ្រង់ ដែលដឹកនាំព័ន្ធកិច្ចរបស់យើងខ្ញុំ។ ព្រះគម្ពីរជាមូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់យើងខ្ញុំ។ យើងខ្ញុំទទួលស្គាល់ឱកាសដែលទ្រង់បានប្រទាន ដើម្បីឲ្យយើងខ្ញុំចែកចាយព្រះបន្ទូលទ្រង់ ហើយមានការប្តេជ្ញាចិត្តថា នឹងធ្វើជាអ្នកបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ ដែលចេះប្រើប្រាស់ធនធានដែលទ្រង់បានផ្ទុកផ្តាក់នឹងយើងខ្ញុំ។
គោលការណ៍របស់យើងខ្ញុំ
- ព្រះគម្ពីរ គឺជាមាត្រដ្ឋាន សម្រាប់ឲ្យយើងវាយតម្លៃគោលជំនឿ សេចក្តីបង្រៀន គោលការណ៍ និងការអនុវត្តន៍ នៃការងាររបស់យើង(២ធីម៉ូថេ ៣:១៦)។
- រក្សាភាពស្មោះត្រង់ចំពោះគោលជំនឿរបស់យើង(២ធីម៉ូថេ ១:១៣)។
- ឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីការអនុវត្ត ដោយសង្កត់ធ្ងន់ទៅលើគោលលទ្ធិ(កិច្ចការ ២០:២៧)។
- ជ្រើសរើសអ្នកដឹកនាំដែលចេះបម្រើ ដែលមានសមត្ថភាព និងមានបុគ្គលិកលក្ខណៈពិតប្រាកដ(និក្ខមនំ ១៨:២១ ១ធីម៉ូថេ ៣:១-១៣)។
- រក្សាភាព ស្និទ្ធស្នាលនៅក្នុងការប្រកបជាមួយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ។ នោះយើងនឹងមិនបានឮទ្រង់មានបន្ទូលថា “អញប្រកាន់សេចក្តីនេះនឹងឯង គឺថា ឯងបានបោះបង់ចោលសេចក្តីស្រឡាញ់ដើមចេញ”(វិវរណៈ ២:៤)។
- បំពេញ ការងាររបស់អង្គការអប៊ីស៊ី ដោយប្រាជ្ញា និងកម្លាំងដែលទទួលបានពីព្រះអម្ចាស់ ជាជាងខំធ្វើ ដោយពឹងផ្អែកខ្លួនឯង(កាឡាទី ២:២០ ៣:៣)។
- មានអាកប្បកិរិយ៉ាដែលសក្តិសមជារាស្រ្តរបស់ព្រះអម្ចាស់ ទាំងនៅក្នុងម៉ោងធ្វើការ និងក្នុងពេលសម្រាក(១ពេត្រុស ១:១៤-១៥)។li>
- មានជំនឿលើព្រះ និងធ្វើការដែលត្រឹមត្រូវជានិច្ច(១ពេត្រុស ៣:១៦)។
- ផ្តល់ ឲ្យនូវការយកចិត្តទុកដាក់ ដោយផ្ទាល់ ដោយការបណ្តាលចិត្ត និងជាក់ស្តែង ។ គឺផ្តល់ឲ្យនូវប្រភេទនៃការយកចិត្តទុកដាក់ ដែលយើងចង់ទទួលដែរ(២កូរិនថូស ៤:៥,១៥)។
- និយាយអំពីសេចក្តីពិត ដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ។ ជៀសវាងការនិយាយពាក្យ ដែលនាំឲ្យរវាតចិត្ត(២ធីម៉ូថេ ២:២៤)។
- បង្កើតឲ្យមានទំនាក់ទំនងដែលបើកចំហរ និងស្មោះត្រង់…